Mia Couto, o descoñecido contador de historias

Pode que António Emílio Leite Couto (Beira, Mozambique, 5 de julio de 1955), máis coñecido coma Mia Couto, sexa un descoñecido en España e eso, sin duda, pódese cualificar en dúas palabras: inxusticia literaria.

Couto é un contador de historias. Gústame imaxinalo rodeado de ouvintes, diante do lume, mentras fala durante as noites da tempada de chuvias de Mozambique. Gústame pensar que as súas metáforas, simples e complexas a un tempo, flúen con naturalidade a medida que nos conta o que acontecei O dia em que fuzilaram o guarda-redes da minha equipa ou cos dous anciáns de A fogueira (magníficamente adaptado ó cine na curtametraxe As Muxicas, de Carlos Alberto Alonso). Gústame pensar nun Mia Couto neno escoitando contos semellantes mentras a chuvia golpea as xanelas da súa casa.

Como todo contador de historias, Couto é, ademáis, un creador de linguaxe. Capaz de retorcer o significado das palabras cambiando unha letra aquí o de enriquecelas engadindo outra un pouco máis alá. É capaz de cambiar a perspectiva do lector cunha soa letra.

Outro dos grandes achados de Couto, é a universalización do local. Dende as selvas de Mozambique ou as rúas de Maputo, contando as penas da guerra ou a inseguridade do campesiño, chega a conmover ó lector occidental, sentado a miles de kilómetros (físicos e metafóricos) das vidas que le.